De laatste maanden van 2016

De Vogeltjes-in-Dubai-blog heeft wat achterstand opgelopen de laatste maanden. De weken en maanden rijgen zich vliegensvlug aan elkaar, zeker wanneer je fulltime werkt.
We werken, hebben onze dagelijkse beslommeringen en gaan in het weekend regelmatig de woestijn in.
Toch is er wel het een en ander te vertellen:

Eind oktober was Simone jarig en Koos, die al vanaf augustus 2015 niet meer in Nederland was geweest, wilde wel graag naar haar toe om er te zijn op haar verjaardag. Hij zou echter maar 1 week gaan en kwam in tijdgebrek omdat hij diverse dingen gepland had en afspraken had, zowel zakelijk als privé. Desondanks hebben ze nog wel gezellige dingen kunnen doen en lekker genoten.

We hebben inmiddels ervaren dat de tijd in NL eigenlijk altijd tekort is. We gaan in eerste instantie om Simone en Harald te zien, maar vinden het ook heerlijk om vrienden en familie te zien. In de beperkte tijd die er steeds is lijdt dit steeds tot keuzes: de ene keer kun je de een zien en de andere keer de andere. Echt super jammer, maar we hopen dat een ieder daar begrip voor kan opbrengen, we doen echt ons best om daar een balans in te vinden.

Het werken bij Kimberly-Clark beviel me buitengewoon goed. De werkzaamheden waren afwisselend en de werkomgeving was erg prettig, zeker voor de begrippen van Dubai.
Naarmate november naderde en dus ook het einde van mijn contract, begon ik daar tegenop te zien. Een gesprekje met mijn manager gaf verheldering: Zij wilden mij absoluut niet kwijt en zouden mijn contract verlengen.
Ik kon echter niet in de bestaande functie blijven (diegene die ik verving kwam immers terug van zwangerschapsverlof) en zo wijzigde mijn functie van PA voor de Vice-President in PA voor de CFO MEA en PA voor de General Manager LAN (de landen gelegen in het Oostelijk Middellandse Zee gebied en Noord Afrika). Om kort te gaan brede ondersteuning voor 2 drukbezette heren en werk genoeg aan de winkel.
Tot mijn grote vreugde mocht ik niet alleen blijven, maar mocht ik ook terug naar een 4-daagse werkweek (dit is heel ongebruikelijk in Dubai) waardoor ik ook wat meer ruimte heb om andere dingen te doen door de week. Iets wat me zeker van pas gaat komen vanaf januari want we krijgen dan wekenlang achter elkaar weer bezoek uit NL.

Omdat het werk bij K-C verlengd is heb ik uiteindelijk ook mijn vrijwilligerswerk bij Mawaheb definitief moeten afzeggen. Ik vind dat erg jammer want het lag me na aan het hart. Maar ja, je kunt niet alles hebben.

Nu het eindelijk koeler was konden we in de weekenden ook in de woestijn gaan rijden met onze vaste groep, 51 Degrees.
De naam heeft als achterliggende betekenis dat als de temperatuur in Dubai boven de 50 graden komt, er door de overheid vrij wordt verleend (vergelijk het maar met ijsvrij in NL) iets dat nooit voorkomt, de thermometers blijven meestal steken bij 48 graden…
De basis van de groep zijn een aantal Nederlanders (als dan niet getrouwd met buitenlanders) die het met elkaar heel gezellig hebben. Een aantal mannen zijn zeer ervaren met rijden in het zand en zijn leading: zij stippelen (in overleg) de route uit en rijden voorop, een serieuze taak. Verder zijn er een aantal die niet veel ervaring hebben (vooral de dames – waaronder ik-, die allemaal pas sinds kort ook rijden in het zand) en hebben we ook regelmatig andere mensen die gezellig een keertje meerijden. Niet iedereen gaat of kan iedere week mee, daardoor is de samenstelling van de groep ook bijna altijd verschillend. Soms wordt er na een tocht nog gebarbecued in de woestijn of bij iemand in de tuin. Het zijn altijd gezellige dagen, we genieten van de wonderlijke natuur en moeten door teamwork de rit tot een goed einde brengen (immers wanneer iemand vastzit met je samen tot een oplossing komen om verder te kunnen).

Begin december hadden we in de UAE weer een aantal dagen vrij i.v.m. National Day.
We hadden een lang weekend gepland naar Misfah in Oman met onze Belgische kennissen Mieke en Erik. Zij hebben vroeger 4 jaar in Oman gewoond en kennen er goed de weg. Er ging ook familie mee die bij hen op bezoek was.
Oman is een groot land en de trip was 400 km. Zoals in eerdere blog verteld, de grensovergang passeren vereist geduld: in-en uitstempelen is een hele happening. Gelukkig hadden we deze keer geen lange wachtrijen en konden we snel verder (met onze meegesmokkelde wijn). Onderweg bezochten we een gerestaureerd fort en een pottenbakkerij. Vervolgens reden we door naar Misfah, waar ons Guesthouse gevestigd was in een authentiek bergdorp.
We werden verwelkomd door ezeltjes en dragers brachten onze bagage naar onze kamers, waar behalve matrassen op de grond en een tafeltje in de hoek geen luxe te vinden was. We genoten van een inheemse maaltijd onder de sterrenhemel. Geen smog, geen wifi, geen …, helemaal niks. Oorverdovende stilte, wauw!

De volgende ochtend zouden we een mooie bergwandeling gaan maken. Mieke had alle voorwerk gedaan: Een wandeling van 12 km. bergafwaarts eindigend in ons bergdorp, goed te doen in 5 uurtjes. We reden naar de aanvangsplek, 30 km. verderop op een hoogte van 1500 m. om vervolgens via de bergkam het Oude Ezeltjespad te volgen.
De tocht was al gelijk zwaar: klimmen en klauteren over rotsen met losse stenen en daarbij dat de bewijzering ook niet optimaal (we waren kompleet van het pad af). Ik had al een paar dagen last van een zware luchtweginfectie en na 2 uur ploeteren gaf ik aan terug te willen: het was inmiddels half 1 en we waren nog maar maximaal 3 km opgeschoten. Een simpele rekensom: nog 9 km. te gaan, maar om 17.30 is het pikdonker deze tijd van het jaar, we zouden het dus nooit gaan redden voor donker! Daarbij was het fysiek te zwaar voor mij.
Tot mijn verbazing gaven de anderen aan wel door te gaan, behalve Mieke die zich verantwoordelijk voelde voor Koos en mij. We splitsen op en klauteren wederom 2 uur terug naar de auto, waarna we op het gemak terug gingen naar Misfah.
Aan het eind van de middag hadden we contact met de wandelaars op de berg. Ze waren uitgeput, hadden geen water meer en konden niet meer verder omdat het donker was. We sloegen alarm bij het Guesthouse, die vervolgens hulptroepen de berg op stuurden. (Van hen hoorden we dat de tocht voor ongeoefende wandelaars, zoals wij, normaliter 7 tot 8 uur duurt en dat er daarom vroeg gestart moet worden, zeker in tijd dat het vroeg donker wordt. En ook dat er wekelijks mensen vast zaten tijdens de wandeling).
Om een heel lang verhaal kort te maken: onze Belgische vrienden werden gered en waren op 23 uur uiteindelijk veilig terug in het Guesthouse.

De dag erna zouden we eigenlijk ’s ochtends vroeg vertrekken om de beroemde geiten-en schapenmarkt in Nizwa te bezoeken. Maar door het avontuur van onze medereizigers liep dat natuurlijk geheel anders. Zij waren nog vermoeid, hadden vreselijke spierpijn in hun benen, hadden blaren en waren verbrand.
We wijzigden het plan wat en vertrokken later in de ochtend naar Nizwa, bezochten daar het fort en de souk en reden ’s middags de bergen in om een vallei te kunnen zien.
Ook de volgende dag trokken we de bergen in, we reden op 2000 m. hoogte kilometers off road om 'het dak van de wereld te zien', erg indrukwekkend.
Daarna reden we terug naar Dubai, wederom een flinke rit, maar vol indrukken van de ongerepte natuur, vriendelijke mensen en wonderlijke avonturen van onze medereizigers in Oman keerden we terug.

En zo gebeurt het dat we deze week al weer 2 jaar in Dubai wonen.
Een onverwacht avontuur wat ons best bevalt en nog wel even voort mag duren.
Maar eerst gaan we even een weekje naar NL om daar Kerst te vieren met onze dochter en schoonzoon en om wat vrienden te zien. Om vervolgens in Dubai Oud en Nieuw te vieren met onze zoon en vrienden hier.

We wensen jullie en je geliefden gezellige Kerstdagen en een mooi en gezond 2017 en we kijken uit naar jullie verhalen en reacties.
Heel veel liefs van de Vogeltjes in Dubai